Reuzé is aan de slag gegaan met (analoge) beelden die hij gefotografeerd heeft in onherbergzame streken, maar de reeks gaat helemaal niet of die desolate plaatsen of wat daar gebeurt.
Hij heeft de beelden bewerkt tot hij nog slechts 3 kleuren (geel, cyaan en magenta, dus: geel, blauw en paars).
Cyaan, geel en magenta zijn in het subtractieve kleursysteem de drie primaire kleuren. Zwart is de vierde "kleur" bij het drukken - daarom gebruikt men de term "CYMK" (waarbij zwart = key = K).
Die kleuren vormen beelden, die heel duidelijk foto's zijn, maar evenzeer duidelijk het resultaat van de bewerkingen (in de DOKA?) van de kunstenaar.
Het gaat niet om het afgebeelde, maar om het beeld. Je gaat op in het geheel, de presentatie maakt indruk - en dan ga je op zoek naar de details, de bewerkingen (je bekijkt de punaisegaatjes, het papier, hoe een werk is opgehangen. In sommige kaders zijn stukjes gekleefd: waar een donker stukje het geheel verstoorde, heeft Reuzé wat overheen gekleefd. Collage kan je het moeilijk noemen, maar toch.
Ik lees op de website van FOMU: "De expressieve kwaliteit van kleur staat centraal in zijn werk. Reuzé ontwikkelt het [werk] voornamelijk zelf in de donkere kamer, waar hij een onstuimig spel speelt met alles wat licht geeft. De fotografische objecten die daaruit voortkomen, weerspiegelen zijn ongedwongen omgang met het medium.
[...]
Reuzé schuwt het narratief: nauwgezet en stelselmatig reduceert hij de verhalende elementen. Wat overblijft is een klimaat waarin alles mogelijk wordt. Een roes waarin je mag dralen en verdwalen."
Een mooie, intrigerende tentoonstelling. Niet overdonderend met tientallen foto's maar fijn, en zeer de moeite waard.
We kochten alvast Reuzé's boek Colorblind Sands, als dat wat kan betekenen.
